Minęła pierwsza rocznica śmierci mojego ukochanego Dziadka. To prawda że czas leczy rany a życie toczy się dalej. Powoli przechodzi się do porządku codziennych trosk i bieżących wydarzeń. Ale czasem jest chwila spokoju i wtedy przywołuję wspomnienia, czasem tak wyraźne jak obraz w telewizji. Lubię te wspomnienia, pokazują jak ważny był Dziadek dla mnie i nie tylko dla mnie, jak ukształtował mój pogląd na pewne sprawy. Ciągle żywe i ważne są wartości które mi wpoił. I chociaż rzeczywistość zmieniła się radykalnie staram się być człowiekiem tak jak on by tego chciał. Brakuje mi tylko tych długich dyskusji, jak jeszcze był zdrowy i sprawny, jak celnie komentował pewne wydarzenia, jak rozsądne i życiowe były jego rady. Tak, najbardziej brak mi jego doświadczenia życiowego i tego czego nie zdążył mi powiedzieć.

Chciałbym podziękować wszystkim, którzy tak licznie przybyli aby pożegnać mojego Dziadka. Przepełniony głębokim żalem po stracie jednej z najbliższych mi osób, z dumą obserwowałem, jak wielu ludzi ciągle go pamięta i ceni to czego dokonał i jaki był. Wiele ciepłych słów i miłych wspomnień usłyszałem tego dnia. Łatwiej poradzić sobie ze stratą jeśli jest się pewnym że pamięć o o moim kochanym Dziadku przetrwa.

Wujku, jestem Ci wdzięczna za to że mogłam się Tobą opiekować do ostatnich chwil Twojego życia. Bardzo mi będzie brakować tych dni spędzonych razem i długich rozmów. Śpij spokojnie. Twoja bratanica Dzidka.